جشن های ایرانی ،جشن هایی ملی هستند که از دوران باستان تا به امروز رسیده‌اند. شاید راز ماندگاری این جشن ها ، ویژگی های است که در زیر آمده است.
نخست
تقریباً همگی در پیوند با پدیده‌های طبیعی هستند و به همین دلیل کوشش شده است تا زمان برگزاری آنها با تقویم طبیعی همخوانی داشته باشد.
دوم
تقریباً هیچکدام از جشن ها برگرفته از دستورهای دینی نیستند ونمی‌توان آنها را وابسته هیچ دینی دانست.
سوم
جشن های ایرانی، همواره با سرور و شادی همراه هستند و در هیچ یک از گردهمایی های ایرانی ، غم و اشک، جایی ندارد.
چهارم
جشن‌های ایرانی در احترام و پاسداشت طبیعت است. در هیچکدام از آیین‌های ایرانی خشونت و بدرفتاری نسبت به گیاهان و جانوران دیده نمی‌شود. این جشن ها به انگیزه پاکیزگی و پاسداری از محیط زیست برگزار می‌شود.
پنجم
جشن‌های ایرانی با آتش و روشنایی ، پیوند ناگسستنی دارند. حتی اگر آن جشن پیوند چندانی با آتش نداشته باشد، اما بودن اخگری کوچک، به آن رسمیت می بخشد.
ششم
جشن‌های ایرانی با زادروز یا سالمرگ کسی در پیوند نیست و برای ایرانیان ثبت زادروز و مرگ ،اهمیتی نداشته است چون هر کسی ،در روزی زاده می شود و در روزی می میرد. آنچه برای ایرانیان با ارزش بوده است و آنرا ثبت می کرده اند وگاهی به مناسبت آن جشنی برپا می کرده اند، «انجام کاری بزرگ» بوده است که نمونه‌های فراوان آن را در شاهنامه فردوسی می‌بینیم.
هفتم
ایرانیان جشن‌ها و آیین‌های میهنی خود را به گونه‌ای یکپارچه و با همبستگی و همزیستی شگفت‌انگیزی برگزار کرده و تفاوت‌های قومی و دینی و زبانی را عامل بازدارنده این یگانگی نمی‌دانسته‌اند. آیین‌های ایرانی متعلق به همه ایرانیان است و همه برای نگاهبانی از آن کوشیده‌اند.
جشن هایی همچون ، نوروز ، نوروز بزرگ( ششم فروردین ماه)، سیزده بدر ، سروشگان (هفدهم فروردین ماه)، فروردینگان(روز فروردین از ماه فروردین ،۱۹ فروردین ماه) ، اردیبهتشگان، خردادگان، تیرگان، امردادگان، شهریورگان، مهرگان، آبانگان، آذرگان، شب چله بزرگ( یلدا) ، سده، اسپندگان (سپندار مذ ) ،برخی از جشن های ایرانی هستند که در نوشته های دیگر به آنها می پردازیم.